Wszystko przez mgłę.

   Dziś poraz pierwszy wykopano mnie za drzwi. W dość wulgarny sposób. Nawet nie miałam szansy zrobić, czy powiedzieć zbyt wiele. Nie rusza mnie to specjalnie, aczkolwiek jest to dość przkre.

   Bardzo lubię swoją pracę i jak zawszę twierdzę, że jest wdzięczna, tak czasem zdarzają się bardzo niewdzięczni podopieczni. Jak dziś na przykład. Usłyszeć: wynoś się, pośpiesz się i wypad z mojego mieszkania, to nie jest najfajniejszy sposób na rozpoczęcie dnia. Zwłaszcza, że dziś zaspałam i robiłam wszystko, by dotrzeć do podopiecznego na czas. A tu kurwa jeszcze mgła i srający pod siebie kierowcy, kiedy muszą w taką pogodę prowadzić. No życie.

Taki smaczek z dnia dzisiejszego. Na zdrowie.

MUSISZ

   W codziennym życiu mamy tak wiele do zrobienia, że mi czasem mózg chce eksplodować, bo wszystko musi być na już, teraz! Byliśmy na urlopie w Polsce. Niby ulop, niby fajnie, bo odpoczynek. Serio? Nie. Niby nic nie musisz, a jednak latasz z wywieszonym ozorem wszędzie, bo to odwiedziny, bo rodzina, bo każdemu trzeba powięcić jak najwięcej czasu. I nie odpoczywasz. Tylko emigranci znaja ten ból. A i tak znajdzie się zawsze ktoś, kto jest niezadowolony, bo coś tam. Bo MUSISZ.
   Takiego chuja, nic nie muszę. I po powrocie z urlopu też nie. Nigdzie.
  
   Gdzieś przeoczyłam ten moment, gdzie zrobiłam się taka asertywna. No, ale liczy się efekt. Człowiek uczy się całe życie, a ja zamierzam się doszkolić w dziedzinie: nic nie musisz. Bo kiedy MUSISZ, to strasznie się męczysz. I wszystko jest chujowe. A tak, może być fajniej. Łagodniej, spokojniej, niewymuszenie.

Po miesiącach ciszy.

   Całkiem zapomniałam o istnieniu tego bloga. Ale przypomniało mi się, kiedy siedząc w aucie i czekając na odpowiednią godzinę zanudzałam się na śmierć.
   Więc przeczytałam wszystkie posty, nadeszła refleksja. Od ostatniego posta znow wiele się pozmieniało. Znalazłam pracę, ktorą z biegiem czasu znienawidziłam: ot, takiego wypranego mózgu nie miałam chyba już dawno. Z niejaką ulgą przyjęłam fakt, że za sprawą uprzejmego szefa moje męki się skończyły (czyt. wyjebali mnie). Miesiąc na bezrobociu minął mi na opierdalaniu się, paleniu jointów i ogólnym relaksie z moją tymczasową wspòłlokatorką Kaśką, która bimbała sobie na chorobowym z powodu depresji, przez to samo miejsce w którym i ja odchodziłam od zmysłów.
   Potem wróciła do Polski a ja rozpoczęłam nową ścieżkę kariery, którą kroczę do dziś. Serio, lubię swoją pracę, czuję się spokojna, doceniona i wolna od stresu. Czy mogłoby być piękniej? Zapewne tak, ale nie musi. Jest dobrze jak jest, w powietrzu czuć zapach błogiej stabilizacji.

Nowy rok: nowa ja!

Poważnie? Nie.
Na całe szczęście.

Czasem mnie to zastaniawia, czy ludzie tak naprawdę są w stanie w to wierzyć. Oto jedna cyferka w zapisie roku przeskakuje i nagle mogę być o wiele lepszym człowiekiem, innym, perfekcyjnym z wielkimi marzeniami i ambicjami! Poważnie? Facepalm..

Nigdy nie robiłam noworocznych postanowień. Bo na tyle znam siebie, że wiem, jak słomiany mam zapał. Nie ma sensu się okłamywać. W tym roku jednak pierwszy raz postanowiłam taką listę stworzyć. Nie są to wygórowane oczekiwania wobec siebie i zmiany np swoich niewygodnych nawyków, czego osiągnięcie wymagałoby odemnie nadludzkiej siły woli, której w ogóle nie posiadam.

Ale powiedzmy takie wyjście do teatru. W teatrze byłam tylko kilka razy w swoim życiu. A chciałabym, by na tych kilku się nie skończyło. Problem w tym, że trudno było zawsze znaleźć kogoś, kto doceniłby tak jak ja tę formę rozrywki, a jeszcze kilka lat temu samotne wyjście gdziekolwiek uważałabym za obciach, albo rzecz niesłychanie wstydliwą. No, na szczęście trochę mi się w głowie pozmieniało.

No więc takie wyjście do teatru.. żaden big deal, a jednak coś, co mnie uszczęśliwi. Mam 365 dni w 2017stym, żeby choć ten jeden wieczór wygospodarować na obejrzenie jakiegoś spektaklu. Bułka z masłem, a jaką zrobi różnicę!
Albo wykończenie czegoś w mieszkaniu.. wiem, że prędzej, czy później i tak bym to zrobiła, ale czy nie fajniej jest odhaczyć coś na swojej liście i poczuć ciut większą dumę z czegoś? Chyba warto.
Nie każdy jednak punkt mojej listy jest tak przyjemny. Znalazło się na niej kilka rzeczy, które będą wymagać wysiłku. Tak dla równowagi.

Tylko.. dlaczego akurat teraz zdecydowałam się na zrobienie swojej listy życzeń/celów? Owszem, odrobinę Jego wpływ, bo sam robił. Ale gdy patrzę na to z szerszej perspektywy, jest to naprawdę budujący sposób uświadamiania sobie ile osiągneliśmy, co zmieniliśmy. Każdy skupia się zazwyczaj na przyszłości, czasem absurdalnie niedorzecznej, w której widzi siebie 10kg lżejszym, albo w nowym aucie na kredyt. A dlaczego nie zostawić sobie nieco miejsca na refleksję: hej, to był naprawdę dobry rok, uporałem się z jakimiś problemami, odnowiłem kontakty towarzyskie ze znajomymi sprzed lat, albo po prostu dopisywało mi zdrowie, nie straciłem pracy.
Przecież mogło ci się udać tyle małych, a jednak robiących różnicę rzeczy.

Choć nie miałam przygotowanej listy celów na 2016sty, w ciągu minionego roku odhaczyłam wszystkie punkty na dwóch listach "to do", które powstały w ciągu roku, pod wpływem potrzeby organizacji i poczucia, że  posuwam się naprzód. I choć nie zachowałam ich i nie mogę przypomnieć sobie ile dokładnie tych punktów było, wiem, że i tak odwaliłam kawał dobrej roboty.
I tak chcę, że by to wyglądało, pomimo nowych zamierzeń, choćby i krótka refleksja nad tym, co dobrego mi sie udało, co cenię i z czego jestem zadowolona.

To jest to. W życiu piękne są tylko chwile, ale to od nas zależy, ile tych chwil jesteśmy w stanie sami sobie stworzyć, podarować i zapamiętać.

Jak "pustka" potrafi uszczęśliwiać.

Lubię moje mieszkanie. Jest moje, to ja tu rządzę. Uwielbiam fakt, że zaczynałam wszystko od nowa. Wprowdziłam się tu mając jedynie komodę, łóżka dla siebie i dziecka, stół i 4 krzesła.
Z czasem kupiłam stolik do zabawy i półkę do pokoju syna, szafkę na buty, regał, kanapę do salonu i biórko. I nadal moje mieszkanie wydaje sie puste.
Pomalowałam 2 ściany w salonie i 1 ścianę w kuchni. W pokoju syna wybazgrałam zaledwie urocze trójkąty w zielonym i żółtym kolorze. Cała reszta mieszkania jest biała.

Nie czuję potrzeby wieszania na ścianach całej galerii zdjęć, reprodukcji czy plakatów. Nie czuję potrzeby posiadania miliona gadżetów i wypełnionych szaf po brzegi rzeczami, o których istnieniu nawet nie pamiętam. Przeszkadza mi nadmiar. Denerwuje mnie, gdy rodzice przysyłają paczke z Polski, a w niej są rzeczy, których nie potrzebuję, nie chcę i o które nie prosiłam.

Dziś rozmawiałam z Nim na temat tego, co bym chciała dostać na gwiazdkę, lub co naprawdę potrzebuję. I doszłam do wniosku, że tak naprawdę  nie potrzebuję nic więcej. Wspomniałam o szafce nocnej, żeby móc ukryć tam jakieś potrzebne drobiazgi i postawić lampkę nocną, bo posługiwanie się tylko dużym światłem jest uciążliwe, gdy nie chcę siedzieć w ciemnościach, a po prostu się zrelaksować.

Wcale tej szafki nie potrzebuję, (choć będzie mi całkiem użyteczna, ) tak jak nie potrzebuję mikrofalówki. Nauczylam się bez niej żyć i jest mi z tym dobrze. Pralkę, lodówkę i kuchenkę mam z drugiej ręki. I chociaż na początku kupowałam je ze względu na ograniczony budżet i z zamiarem jak najszybszej wymiany na NOWE, tak dziś do mnie dotarło, że wcale nowego nie potrzebuję, skoro stare mi dobrze służy. Bo DLACZEGO? Tylko ze względów estetycznych? Bitch please.

I chociaż mam plany na ulepszenie mieszkania i sprawienia sobie jeszcze jakichś rzeczy, dziś udeżyło mnie to, że cieszę się, że nie zarabiam więcej, żeby to zrobić szybko. I chociaż czasem przeżywam pokusę kupienia jakiejś pierdoły, to zdarza się to tak rzadko, że jeśli już na coś się skuszę, to autentycznie cieszę się tym każdego dnia.

Czuję się taka minimalistyczna. I cholernie maksymalistycznie mi z tym dobrze.
Niektórzy mogliby powiedzieć, że to kolejna przemijająca moda na coś. Na minimalizm. Bycie hipsterem również uchodzi za trend.  Ale jeśli minimalizmu prawdziwie nie czujesz, nie posuniesz się do tego, żeby wyzbyć się swoich rzeczy, albo odmówić sobie kupowania kolejnych. Kwint esensją zajebistości tego zjawiska, jest po prustu autentyczność.

To takie.. oczyszczające.






 fakt autentyczności.

Czasem miewam koszmary.

Mam zajebiste łóżko. No ale, za taką cenę musi być zajebiste. Nigdzie się tak nie wysypiam, jak we własnym. Tylko czasem jest dla mnie za duże. Całe szczęście, że tylko czasem.

Lubię, gdy zostaje na noc. Lubiłabym gdyby zostawał codziennie. Bo jak on mnie przytuli, to chociaż nie wiem jak chujowo by było, to świat staje się nagle lepszy.
Nigdy nie mogę się zdecydować, czy wtulać się w niego z głową na jego klacie, zarzucając pół udźca na jego nogi, czy po prostu odwrócić się, wypiąć tyłkiem i czekać aż się przysunie, głowę położy przy moim uchu, rękę podłoży pod głowę i splecie nasze palce razem.

A kiedy przyśni mi się nawet najgorszy koszmar, wybudzi, zapewni, że jestem bezpieczna, pocałuje i utuli jeszcze staranniej, jeszcze ciaśniej i czulej.

Kiedy puka do Ciebie przeszłość..

...nie otwieraj. Ona nie ma Ci nic nowego do powiedzenia.
A jednak z jakiegoś powpdu dla jednej osoby trzymam te drzwi uchylone. Sporadyczny kontakt jeszcze nikomu nie zaszkodził a utrzymanie przyjacielskich kontaktów z B. jest proste i niezobowiązujące. Jak prawdziwa przyjaźń, tylko z bezpiecznym dystansem. Oboje mamy własne życia i każdemu jest z tym dobrze. Chyba.

Kiedy wczoraj przeszłość oznajmiła mi, że chyba nadal ma do mnie słabość, zrobiło mi się gorąco. Ze zdenerwowania. Jednak nie spodziewałam się usłyszeć czegoś takiego po 10ciu latach od rozstania. Myślę sobie: co innego wiedzieć o tym jeszcze 5 lat temu, gdy nie znał jeszcze swojej żony, co innego usłyszeć  to po 10ciu latach.
A przecież poznałam jego żonę, oni przykechali na mój ślub z kwiatami i życzeniami, widział mnie w ciąży i oprowadzał z żoną po ich nowo kupionym mieszkaniu.

Odgrzewany kotlet nie smakuje już tak dobrze. I do tej samej rzeki nie wchodzi się dwa razy. Pamięć jest zdradliwa. Wypycha na sam przód kolejki te najpiękniejsze wspomnienia, a pierwsza prawdziwa miłość zajmuje w nich szczególne miejsce. Łatwo jest się na tej pułapce przejechać. Jak na skurce od banana, chwilowo masz roller coaster a potem zderzasz się ze ścianą. Powinien o tym wiedzieć.

Jaki był w yym cel? Tego noe wiem. Po moim bezposrednim pytaniu padło jedynie stwierdzenie, że to nic, że po prostu jego dzień stał się lepszy.
Do usług.

Szkoda tylko troche rozpiepszenia tej nigdy nie uzgadnianej głośno reguły o nie wracaniu do przeszłości.